Hoe een zonnige dag in juli het begin werd van een lange donkere periode
06.01.2022 - Het was op een zondag in juli 2013, op één van die steeds meer voorkomende bloedhete dagen, dat er iets gebeurde dat mijn leven drastisch overhoop zou halen.
Druk, druk, druk ...
De druk op het werk was de laatste jaren alsmaar hoger geworden. De verkoopcijfers waren goed, jaar na jaar,... maar nooit goed genoeg voor de hongerige aandeelhouders.
Terwijl ik er dringender dan ooit aan toe was, werd mijn vakantie steeds uitgesteld. Het voelde als een bevrijding toen ik eindelijk mocht vertrekken en ik was er van overtuigd dat ik in Sardinië waar men het motto van langzaam haasten hanteert, mijn batterijen weer helemaal zou kunnen opladen.
Terug thuis ging ik goedgemutst weer aan het werk. Maar wat een contrast met de rust in het land waar ik net mijn vakantie had doorgebracht! De dagdagelijkse hectiek in België op de baan en op het werk was zo overdonderend. Ik voelde me als opgedreven wild en smachtte opnieuw naar rust.
Aan het einde van die eerste werkweek - op die bewuste extreem warme dag - had ik al niet veel zin om op te staan. Het bladafval moest dringend naar het containerpark gebracht worden en daar zag ik enorm tegen op. Ik dwong mezelf om me in mijn werkplunje te hijsen en ging met tegenzin de tuin in. De hitte voelde absoluut onprettig aan. Zak per zak sleurde ik het tuinafval de auto in. Toen ik een zoveelste zak wilde optillen…. kreeg ik de spreekwoordelijke slag van de hamer.
Het was alsof een mes mijn hart doorboorde en het ging plots zo hevig te keer dat ik naar adem hapte en door mijn benen zakte. Stevig ondersteund door mijn partner ben ik het huis in geraakt om verkoeling te zoeken in de hoop te recupereren. Daar heb ik in de woonkamer twee uur op de vloer gelegen. Mijn hartslag bleef over de 100. Ik kwam maar niet overeind.
Wat is dit?! Een hartaanval? Is mijn tijd gekomen? Paniek maakte zich meester van mij en mijn partner. Was het tijd voor een noodoproep? We wisten niet wat gedaan… Ze belde de dokter van wacht, die me aanraadde om in een zakje te blazen. Dat bracht geen soelaas. Achteraf bekeken was het op dat moment verstandiger geweest om op de spoeddienst een diagnose te laten stellen, want de symptomen van een acute hyperventilatie aanval zijn moeilijk te onderscheiden van deze van een hartinfarct.
Pas toen ik uiteindelijk mijn focus kon verleggen naar een koolmees tussen het platanengebladerte, begon ik wat bij te komen.
Wat ik toen nog niet wist, was dat deze dag het begin zou worden van een lange reis door de donkerste periode van mijn leven.
Symptoombehandeling
Met hartkloppingen en een ijl hoofd bleef ik de dagen nadien mijn klanten te woord staan. Tijdens het rijden tuurde ik met gespannen aandacht naar de weg, bang hopend dat ik weer geen aanval zou krijgen.
De cijfers waren nog altijd goed ! Maar ik? Ik voelde me helemààl niet goed ! Ik kón zo niet verder en ging te rade bij een arts in de buurt die me bètablokkers voorschreef.
Kort daarop kreeg ik het tijdens een werkvergadering enorm benauwd. Een tweede zware hyperventilatie aanval noodzaakte me de vergadering te verlaten. Mijn hart ging weer hevig tekeer maar door het remmend effect van de bètablokker was de pijn in mijn borststreek niet te harden. Bijgestaan door een collega kon ik wat bekomen en een uur later, reed ik angstig huiswaarts. Ik ging onmiddellijk langs de huisarts en kreeg een voorschrift mee voor kalmeringspilletjes en voor ademhalingsoefeningen bij de kinesist. Daar leerde ik mediteren of beter gezegd een bodyscan uitvoeren. Ik voelde me tijdens de sessies veel kalmer maar na enkele uren staken de symptomen gewoon weer de kop op. Na een tijdje leek het de huisarts geen slecht idee dat ik me even zou distantiëren van mijn werk en kreeg ik een maand ziekteverlof voorgeschreven.
De endocrinoloog liet mijn dosering schildklierhormoon aanpassen omdat een te hoge inname ook een mogelijke oorzaak kon zijn van hyperactivatie. Dit leverde geen verbetering op en na enkele weken in september opnieuw aan het werk te zijn geweest, kreeg ik een 3de zware paniekaanval na een bezoek bij een dierenarts. Ik was de wanhoop nabij. Ik had geen afspraak, maar wilde toch de dag nog afsluiten met een bezoek aan een klant een 20tal km verderop. Bij het binnenkomen van de wachtzaal sloeg de paniek opnieuw toe en …ik vluchtte. Totaal over mijn toeren reed ik naar huis. Ik probeerde mijn aandacht af te leiden en telefoneerde naar mijn zus. Ze verwees me door naar een psychiater……
Zombie in 1 uur
De psychiater vroeg of ik snel weer aan het werk wou? Natuurlijk, want afwezigheid werd niet echt geapprecieerd. Ze vroeg of ik voor bepaalde dingen bang was. Ik antwoordde dat ik me niet comfortabel voelde in een lift. Dat was voor haar de alarmbel dat ik een angstig persoon moest zijn. Na een behoorlijk koel gesprek luidde de diagnose dan ook“ANGST”. Ze schreef cognitieve therapie voor en een antidepressivum "van de jongste generatie, een SSRI”, prees ze het aan als een onschuldig wondermiddel, waardoor ik me binnen de kortste keren weer de oude zou voelen. De volgende dag ging ik het medicijn in de apotheek halen en nam een half pilletje wat overeenkomt met 5 mg. Mijn partner was er getuige van dat ik binnen het uur na het innemen van dit minuscule tabletje veranderde in een zombie. Haar woorden drongen steeds minder tot me door, ik zat gevangen in mijn lichaam. Zelfs de volleybalmatch waarin ik normaal zo geïnteresseerd was, kon ik amper volgen op tv. Dan maar even een wandelingetje maken. “Focus je op de natuur” gaf mijn partner goedbedoeld als raad. Maar focussen ging gewoon niet meer en haar raadgevingen maakten me nog nerveuzer.
Ik telefoneerde naar de psychiater “het gebeurt vaak dat de symptomen door een antidepressivum eerst erger worden en pas na enkele weken verbeteren. Je zal wat geduld moeten hebben.”
Maar dat geduld was onmogelijk op te brengen, want ik sliep steeds slechter, kreeg huiduitslag, continue hartkloppingen van om en bij de 100 slagen/minuut, sterke angstgevoelens die bleven aanhouden, rillingen ’s nachts, wazig zicht, moeilijk kunnen lezen, transpireren, kortom.. pure paniek, en pijn.
De neveneffecten werden steeds erger en ik contacteerde opnieuw de psychiater. “Ja”, zei ze, “ het heeft tijd nodig, maar ik wil ook niet dat je eraan onderdoor gaat”. Om beter bestand te zijn tegen al deze kwellingen, raadde ze aan om opnieuw een kalmeringsmiddel te proberen. Dat bracht uiteindelijk wat verlichting tegen de ondraaglijke bijwerkingen.
Het minuscule pilletje had complete chaos in mijn brein en lichaam veroorzaakt en blokkeerde nu ook de weg naar herstel.
Ondertussen was ik ook in behandeling bij een cognitief psycholoog die me op heel empathische manier begeleidde. Ik kreeg terug hoop. Eindelijk een specialist waar ik mijn ei kwijt kon en die me niet vanuit een ivoren toren beoordeelde. Eindelijk iemand die het niet nodig vond om me in één of ander hokje onder te brengen en me een etiket op te kleven waardoor mijn zelfvertrouwen compleet de mist in ging.
Maar ondanks de vele goede sessies waarin ik me steeds begrepen voelde, beterde het niet echt met me.
Ondertussen kruiste een ervaringsdeskundige mijn pad en ik herkende me in zijn verhaal. Ook hij had geen hulp gevonden waar je verwacht die te vinden. Het gaf me enorm veel steun, maar ondanks mijn verwoede inspanningen bleef er iets de weg naar herstel blokkeren …..een minuscule dosis antidepressivum!
Slapen ging steeds slechter. Ik werd midden in de nacht verschillende malen in paniek wakker en deed dan maar een lichaamsscan, het enige wat ik ondertussen van de kinesist had geleerd.
Ik besefte dat deze recente, helse symptomen die me beroofden van mijn nachtrust, mijn cognitieve capaciteiten, mijn gevoel, mijn zelfvertrouwen, mijzelf ... niets anders waren dan bijwerkingen van het antidepressivum.
Het roer omgooien
Ik besefte dat ik het zelf moest gaan uitzoeken en begon - gelukkig met hulp van mijn partner - aan een zoektocht die 4 jaar zou duren.
Na 6 maanden antidepressivum, besloot ik de heks, zoals ik het ging noemen omdat het zulke heksentoeren met me uithaalde, uit te drijven. Daarvoor deed ik beroep op een andere psychiater, die gespecialiseerd was in slaapproblemen. Het afbouwen ging niet van een leien dakje. Elke mg eraf zorgde voor weer andere vreselijke lichaamsgewaarwordingen. ’s Morgens opstaan was een echte hel. Het leek of mijn onderlichaam niet meer tot mij behoorde, alsof ik onderworpen was geweest aan een goochel-doorzaag truc. Achteraf leerde ik dat dit lichaamsvervreemdingsverschijnselen waren en ook dit stond in de bijsluiter van het antidepressivum. Even zwemmen in het ijskoude water van een vijver zorgde voor wat verzachting. Ik leek wel een drugsverslaafde met afkicksymptomen.
Ik forceerde me om elke dag een korte alinea uit een tijdschrift of boek te lezen en van zodra het lezen enigszins beterde, las ik boek na boek. Tientallen boeken verslond ik, zolang ik er maar iets in kon herkennen van wat me overkwam.
Ik ging te rade bij een hele rits therapeuten op allerlei vakgebied, volgde ademhalings-,ontspannings- en meditatiecursussen, en beetje bij beetje kreeg ik inzicht in wat er die hete zomerdag in juli met me gebeurd was.
Ik leerde opnieuw te luisteren naar mezelf en ik leerde ...
dat het absoluut geen goed idee is om vast te houden aan wat je kent, omwille van …
de angst voor het onbekende !
From "shit" to "shift": itsyourmove
Ik heb het kunnen loslaten en ontdekte op die manier in welke richting de richtingaanwijzer, die steeds opnieuw in mijn dromen opdook, me wilde sturen.
Uit deze ervaring en al wat ik erdoor geleerd heb, is itsyourmove ontstaan. Als ervaringsdeskundige weet ik zeer goed hoe het voelt wanneer je van het kastje naar de muur gestuurd wordt, wanneer je voelt dat je niet past in die hokjes waarin ze je proberen onder te brengen om dan “gepaste” medicatie voorgeschreven te krijgen, wanneer je geen gehoor krijgt…
Geloof me, de oplossing zit in jou. En de weg daarnaartoe kunnen we samen inkorten. Samen kunnen we voorkomen dat je net zoals ik, jaren van jouw leven en dat van je naasten kwijt geraakt.